Ik heb wel eens gehoord, dat 70-80% van de mensen de kerk verlaten, als ze dealen met lhtb gevoelens. Ik kan ’t aantal nergens terug vinden, maar ’t feit blijft dat er een hoog aantal kostbare mensen op grond hiervan uit de kerk weg rennen. En waarschijnlijk kent iedereen wel iemand, die weg is gegaan.
Ik ken ’t zelf ook! Wegrennen leek vaak de beste optie! Er was soms zo weinig veiligheid of ’t was moeilijk om met anderen connectie te maken, dat ik bang was voor onbegrip en nog meer eenzaamheid. Soms viel ik ook weer terug in de seksuele levensstijl omdat ik me zo eenzaam voelde.
Daarnaast droeg ik ‘t trauma van het misbruik. Mijn familie kon er niets mee. Altijd ’t alleen-zijn. En wie laat dan de liefde van Jezus zien? Wie herdert mij? Hoe kan de kerk een familie zijn? Steeds sprak ik in geloof uit dat ik niet alleen ben, want de Geest is met mij en de Vader staat op de uitkijk. Maar wat was ’t vaak moeilijk om kwetsbaar te zijn. Juist ook voor mensen, die uit een lesbische of homoseksuele relatie willen stappen is ’t moeilijk om kwetsbaar en transparant te zijn en te dealen met ‘t alleen-zijn.
Ik had al veel opgegeven. Mn liefdesleven, kinderen, relaties … waar hoor ik dan bij?
Iedere christen dealt met eenzaamheid, maar voor LHTB-ers is ’t een groot ding. Ik leefde al een tijd alleen, daar heb ik veel om gehuild. Toch gaf ik ’t steeds weer aan de Heer. God heeft ’t gezegend. Ook was ik boos, dat andere mensen het nalieten om naar me toe te komen. Helaas ontdekte ik dat mijn ouders en kerken meer bezig waren met standpunten, dan met ’t zorgen voor mensen met seksuele gebrokenheid. Het ging veel meer over goed/fout, over religie dan over het herstel en liefde, die Jezus brengt. De ander en mezelf vergeven was een lang proces, van steeds weer loslaten en is verweven in alle stappen.
Er was weinig support in de kerken. Want vaak is geen know how, ze geloven wat anders, zijn er gewoonweg niet mee bezig of ze worden opgeslokt door hun eigen leven. Het werd voor mij helemaal complex toen mijn pastor er een andere mening op nahield. De kerk was geen veilig thuis meer. Zonder zorg en steun kon ik niet blijven. In die diepte riep ik ’t uit en God sprak wonderlijk tot mij: ‘Goede slaaf, over weinig bent u trouw geweest, over veel zal ik u aanstellen; ga in, in de vreugde van uw heer.’ Mattheüs 25:23 HSV Wat voelde ik me gezien! Dus zocht ik naar een andere gemeente samen met de Heilige Geest.
1 Petrus 2:4-5 HSV ‘en kom naar Hem toe als naar een levende steen, die wel door de mensen verworpen is, maar bij God uitverkoren en kostbaar, dan wordt u ook zelf, als levende stenen, gebouwd tot een geestelijk huis, tot een heilig priesterschap, om geestelijke offers te brengen, die God welgevallig zijn door Jezus Christus.’
Ik geloof net als Petrus, dat jij en ik, we zijn allemaal levende stenen, tezamen een stevige Rots: de Kerk.
Hoe belangrijk is ’t dat juist mensen uit de LHTB community deel zijn van Gods Huis. Dat er vaders en moeders voor hen zijn, die hen kunnen verwekken in Christus. Zoals in 1 Korinthe 4:14-15 HSV staat ‘Ik schrijf deze dingen niet om u te beschamen, maar als mijn geliefde kinderen wijs ik u terecht. Want al had u tienduizend leermeesters in Christus, daarmee hebt u nog niet vele vaders: in Christus Jezus heb ík u immers door het Evangelie verwekt. Ik roep u er dus toe op: word mijn navolgers.’
Wie volg jij na?
Paulus was een leider, gezalfd door God om geestelijk vader te zijn van deze kinderen. Timotheus zag hij als zijn zoon. Hij noemt hem in 1 Tim 1:2 mijn oprechte zoon in het geloof. En in 1 Tim 2:2a mijn geliefde zoon.
Ik kreeg zoveel goede gaven van God, ook in de gemeente. Maar droeg opgebouwde kerkpijn, wantrouwen, twijfel en afstand naar leiders in mijn rugzak. En dat is nooit een goede basis. Ik ging steeds weer terug naar de belangrijkste plek: bij Jezus zitten en kreeg langzaamaan veiligheid en vertrouwen. Op mijn werk als kinder-en beeldend coach. Ook woonde en werkte ik 2 jaar in China en was daar tot zegen. Toch stond ik met m’n ene been in de kerk en met m’n andere been klaar om weg te rennen. Het wees-gevoel ging maar niet over. Totdat ik er niet meer tegen kon. Ik ging het gesprek aan met mijn pastor aan en bracht ’t in het licht en God vroeg daarna aan mij: ‘Wil je je committen aan deze gemeente en de leiders?’ Wat een vraag! Ik dacht altijd, dat ze mij iets moesten geven. Maar ik was geen slachtoffer meer! En ik zei in gehoorzaamheid: Ja! Dat betekende dat ik mijn kerkpijn, wantrouwen en afstand naar leiders los liet en bij ’t kruis bracht. Ik brak door!
Ik koos ervoor om geplant te zijn:
- omdat God het van me vroeg. Ik wist dat dit een geestelijke betekenis had: het wees-gevoel is weg en de verloren dochter kwam thuis.
-en ik werd serieuzer genomen en had meer invloed.
- God heeft mijn pastors uitgekozen en gezalfd, in die zalving ontvang ik onder andere bescherming. In de geestelijke wereld dragen zij verantwoordelijkheid voor mij. Hierin is een parallel in het fysieke en ’t geestelijke, zoals staat in Mat 17;18 HSV
‘En Ik zeg u ook dat u Petrus bent, en op deze petra zal Ik Mijn gemeente bouwen, en de poorten van de hel zullen haar niet overweldigen.’
-op grond van de bijbeltekst Psalm 1:3 HSV: ‘Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, waarvan het blad niet afvalt; al wat hij doet, zal goed gelukken.’ Amen.
Halleluja!
Reactie plaatsen
Reacties